Archives
Inle Lake / B I R M A
Inle Lake wciągnął Nas dość mocno (: O tym, że nie chcemy stąd wyjeżdżać – nie trzeba nawet pisać (; O tym dlaczego nie chcemy – pisaliśmy w poprzednim poście (;
Jezioro Inle zdążyliśmy już opłynąć wzdłuż i wszerz. Czuliśmy ciszę i spokój porannego jeziora, prawdziwy skwar w ciągu dnia, a w sobotę przyszedł czas na zachód słońca z rybakami. Z rybakami – tak charakterystycznymi dla jeziora Inle (wszystkie drewniane pamiąteczki i pocztóweczki są z rybaczkiem of kors! ;). Znaleźliśmy parę chętnych osób (albo to Nas znaleźli? ;), wynajęliśmy wąską łódeczkę i popłynęliśmy w siną dal. Na szybciocha obejrzeliśmy produkcje birmańskich cygar i tradycyjne tkane kolorowe materiały, aby spóźnić się 5 minutek na zachodzące słońce (; Trudno, nie zachód był najważniejszy (;
Na jeziorze widzieliśmy już takich rybaków, co to na widok turysty podrywają się do pionu, łapią wiosło i kosz jednocześnie, czekając na papierowe dolce (; Jak jest ich trzech, to wygląda to potrójnie śmiesznie (; My naszukaliśmy się tych „gorzej ubranych łowiących prawdziwe rybki” (a się dopiero później okazało, do czego te rybki służą (; Aura po zachodzie słońca była idealna. Wszystko było idealne! Rybak podpływa, zaprasza na swoją łódkę, my nigdy nie odmawiamy (; pstrykamy foty, on się uśmiecha tak fajnie, skacze, tańczy, na jednej nóżce stoi, drugą nad wodą macha, w kółko te piruety —> no bajka! Tylko tą rybkę do siatki dyskretnie włożył i udawał troszeczkę przed aparatem, że ją przed chwilą przy mnie / dla mnie złowił (;
Spędziliśmy tak miłe pół godzinki, niesamowity teatrzyk chłopaki odbębnili i techniki łowienia Nam panowie zdradzili. Nikomu się nie śpieszyło, rybacy nie czekali na Kyaty, a Tomcio przypatrywał się tylko i… cieszył się, że ja się tak cieszę! (:
Birmańskie buzie to uśmiechnięte buzie (:
W środę po dwunastej w południe wylądowaliśmy Air-Asią w Mandalay (Birma). Nad jezioro Inle planowaliśmy jechać dopiero za parę dni, ale na autobusowym okazało się, że to jedyna możliwość – więc nie było wyjścia. W Birmie podróżuje się nie-łatwo, kolejne 24h spędziliśmy na czekaniu. Czekaniu na autobusy (które nie przyjeżdżają), czekaniu na stopa, na odrobinę szczęścia, na wschód słońca, na pokój. Pokój w małej miejscowości Nyaungshwe wybraliśmy najtańszy z możliwych (ale za wejście do miasta zczardżowali Nas po 10 dolców!). No i… jest tak fajnie, że nie chcemy ruszać się dalej (:
Po pierwsze – wszyscy się uśmiechają (do Nas i nie do Nas (; Wszyscy machają i pozdrawiają (i choćby zwykłe „helloł” wołają z daleka). W Nyaungshwe jest niewielu turystów – i od razu można zauważyć inny rodzaj podróżowania, niż w Wietnamie czy Tajlandii. Nie ma seks-turystyki, nie ma backpaker’ów przesiadujących w knajpach, nie ma masówki. Tutaj turyści nie przechodzą obok siebie obojętnie, birmińczycy nie są (jeszcze!) zepsuci turystyką, a na widok obcokrajowców zacieszają z całych sił i… oni są tak prawdziwie i szczerze MILI po prostu (a w Wietnamie się też uśmiechają, ale w myślach wbijają Ci nóż w plecy :).
Zafffffascynowani Birmą jesteśmy! Nie ma żebrzących dzieciaków, naganiaczy/oszukaczy, 7eleven i całej tej azjatyckiej szopki pod turystów i dla turystów.
Inle Lake nastrojowe, świątynie z dzwoneczkami klimatyczne, klasztor Shwe Yaunghwe Kyaung kosmiczny, ale i tak ludzie najfajniejsi! Poniżej parę zdjęć birmańczyków. I Thanaka, czyli birmański makijaż na twarzach większości kobiet i dzieci. Żółtawy krem na twarzy chroni przed słońcem i wiatrem od 2000 lat. Na żywo wygląda dość dziwnie – jakby się dziewczyny nie umyły (:
BANYAN TREE – B A N G K O K
Iwonka uparła się na romantyczną kolację. A jak Iwonka się uprze – to już koniec. Iwonka uparła się na romantyczną kolację na 61 piętrze jednego z wieżowców w Bangkoku. I koniec kropka – MA być ;) Podliczyliśmy nasze oszczędności (kurczące się w zastraszającym tempie). Kupiliśmy Iwonce nowe buciki – pretekst był dobry ;) (w klapeczkach, w koszulkach i krótkich szortach nie wpuszczają do restauracji). Ubraliśmy na siebie wszystko to, co mamy najlepsze (Iwonka czerwono-plażowa sukieneczka, Tomcio stare-długie spodnie w kratę). Iwonka włosy spięła w kok (co by odrostów widać nie było i dawno nie podcinanych końcówek). Tomek włosy swe suszarką wysuszył (co to by się miało wydawać, że jest ich więcej, niż w rzeczywistości). Zrobiliśmy się na bóstwo (w miarę możliwości ;) —> i wzięliśmy ze sobą tylko kartę kredytową (na wieczorową torebkę Tomcio nie dał się namówić ;).
I poszliśmy. Na najprawdziwszą randkę.
Zanim dotarliśmy na miejsce – spociliśmy się jak świnki – na tuk tuk’a żałowaliśmy, a temperatury w Bangkoku wiadomo jakie są. W windzie spędziliśmy parę sekund – 59 piętra pokonaliśmy w zawrotnym tempie, a dwa kolejne weszliśmy po schodkach. Nagle wychodzimy z budynku, a tu SZOK. I jeszcze raz SZOK. SZOK. SZOK. SZOK. I taki BANAN na twarzy, że ja cieeee… Pokonujemy kolejne schodki i natrafiamy na 8 gwiazdkową obsługę – i ta chwila niepewności, czy wpuszczą Nas na górę, ponieważ Iwonki Crocs’y nie są butami wyjściowymi (tzn. dla Iwonki są, ale dla Tajów już nie). Kierują Nas do stolika [UDAŁO SIĘ!]. Statek kosmiczny i my. Co tu zamówić? (może 0,5 litra wody mineralnej za 15 pln – trochę siara… ;). Ostatecznie decydujemy się na małe, tajskie piwko – 29 pln x 2 + podatki = 70 pln (porównując do tarasu widokowego Bayoke Sky Tower w Bangkoku – za 30 pln od os. za wstęp dojedziesz windą tylko do połowy).
NIEZIEMSKI widok przy zachodzie słońca, miasto nocą, temperatura powietrza, lekki powiew wiatru, uśmiechnięta obsługa, klimatyczna muzyka, trochę gwiazd, zimno piwo, orzeszki bez limitu – to wszystko sprawiło, że ciężko Nam sobie wyobrazić piękniejszy wieczór.
A sam Bangkok? Trzeba zobaczyć! Bo być w Azji i nie widzieć Bangkoku —> to jak zjeść gofra bez śmietany i owoców (; Co Nam się będzie kojarzyć w Bangkokiem, prócz „SKY BAR’u”? —> Karaluchy (; Bo karaluchy są w całym mieście. Na każdym kroku. Generalnie to trzeba paccczeć pod nóżki, aby któregoś przypadkiem / nie przypadkiem nie zadeptać ;) Tyle samo co karaluszków – jest też samochodów. Ogromniaste korki są przez cały dzień – może człowieka szlak trafić.
W Bangkoku wynajęliśmy apartament na 3 noce i nie zapłaciliśmy za to ani grosza. Jak? (; Nasz pobyt w apartamencie sponsoruje firma Airbnb (www.airbnb.pl) —> parę dni temu Fly4free informował o kodach zniżkowych o wartości 81 USD każdy, dzięki którym zabookowaliśmy parę noclegów (FREE 3 nights in Bangkok, 2 nights in Lviv and 1 night in Dubai). Tak, to właśnie w tym mieszkanku czuliśmy się jak u siebie. Rozpakowaliśmy plecaki, poukładaliśmy czyściutkie ciuszki w szafie, założyliśmy kapcie, mieliśmy pralkę, żelazko, suszarkę i balkon z KWIATKAMI – jak w prawdziwym domku, a nie w brudnawym hoteliku (: Na Airbnb.pl chcieliśmy wykupić jeszcze ze 100 takich fajowskich noclegów, ale czas promocji się skończył ;/
Co widzieliśmy? BIG Buddę! Odwiedziliśmy parę targowisk, dzielnicę backpakers’ów i czerwonych latarni, płynęliśmy rzeczką Chao Phraya, trafiliśmy nad kanał ze slamsami i wielkimi jaszczurami (; (we Wro mamy szczury, w Bkk mają jaszczury (; Pałac Królewski? Nie :D Zostawiliśmy tą przyjemność na następny raz. Bo Bangkok to takie miejsce, do którego prędzej czy później wrócisz (:
Bamboo Island / Koh Russei / C a m b o d i a
Do Kambodży przyjechaliśmy z zamiarem „nic-nie-robienia”. Chcieliśmy te parę dni spędzić na kambodżańskich plażach. Zaszyć się w dżungli, opalać nagie ciała, żyć jak Robinson Crusoe, całe dnie siedzieć z drinkiem w wodzie, spacerować przez długie-bezludne plaże, popijać whisky z colą z plastikowej butelki, nurkować z rybami, obserwować meduzy, planować kolejną podróż życia, jeść banany z drzewa, pływać/skakać/tańczyć/biegać/śmiać się bez umiaru. I właśnie tak było. A to wszystko bez FB, bez Internetu, bez komputera, bez naganiaczy, bez backpaker’sów i żebraków —> których w Kambodży nie brakuje.
Odpoczywamy PO Wietnamie, w którym było tak wielu białych. Odpoczywamy od samych Wietnamczyków – którzy oszukują i kłamią na każdym kroku (zadziwiające jest to, że Wietnamczycy kłamią nie tylko turystów, ale najbardziej to siebie nawzajem).
Odpoczywamy PRZED Birmą, która tuż-tuż —> na którą mamy tak mało czasu, a w której jest tak wiele do zobaczenia. Naładowaliśmy Nasze super-extra-baterie na zapas —> czerpiąc energię ze słońca, czerpiąc radość z ciszy i… spokoju – tak cennego w Azji.
Pozdrowienia z Bamboo Island – z najpiękniejszej z najpiękniejszych wysp w Kambodży (:
o W i e t n a m i e
Prosto z plaży „Otres Beach” (wyszukaj po nazwie w Google i zobacz grafikę ;) No bo kto nigdy nie marzył o tym, aby mieszkać w domku na plaży? Nam się nawet nie śniło (; Amerykańska muzyka (przeplatane kawałki Shakiry, Avicii i rasta-rasta), szczurowata whisky (0,7 za $1) usmażone ośmiorniczki, kilogramy arbuzów i zajebiście gorąca woda w Morzu Południowochińskim. Jak tu trafiliśmy? Stopem z Wietnamu! Wzięło Nas dziś na wspomnienia z Wietnamu… i mamy pewien niedosyt. 10 dni, które tam spędziliśmy – to o parę dni za mało.
Przygodę z Wietnamem zaczęliśmy w miasteczku Hue. Odwiedziliśmy cytadele (twierdza, zbudowana na wzór pałacu cesarskiego w Pekinie), piliśmy białe wino nad rzeką Huong (białe wino po raz pierwszy od czasów Australii), był dzień kobiet (z komunistycznymi kwiatkami w gazecie ;), i śniadso (4 bagietki, 2 herbatki, 1 kawka = 6pln), podczas którego dowiedzieliśmy się o zaginięciu samolotu lecącego z Kuala Lumpur do Pekinu. W Hue poczuliśmy po raz pierwszy grzyb na ścianach w hotelowych pokojach – i niestety czuliśmy ten specyficzny zapach w każdym pokoju w Wietnamie.
Po Hue przyszła kolej na Hoi An (o którym rozpisaliśmy się w poprzedniej notce), kilka dni później wsiedliśmy do „Sleeping Bus’a” jadącego do Nha Trangu. Do miasta dojechaliśmy punktualnie o 5:00 rano, a tu… milion ludzi na plaży. Te milion ludzi biegało, jeździło na rolkach, na rowerze, pływało w morzu, grało w badmintona, w Zośkę… jednym słowem – ćwiczyło. Całe wielkie miasto ćwiczyło przy plaży. Dla Nas to był szok ;) Jeszcze większym szokiem były dla Nas wszędobylskie napisy PO RUSKU. W Nha Trangu byli tylko Wietnamczycy i… tylko Ruscy – nikogo innego :)
Dalat —> miało to być małe, górskie miasteczko, a wyszło jak zwykle ;) W Dalat najwięcej jest truskawek i kwiatków (tutejsze krajobrazy to generalnie same wielkie szklarnie). Opiliśmy się wietnamską kawką (skondensowane mleko + robiąca kap-kap kawka), objedliśmy truskawkami i… starczy ;) W Mui Ne pożyczamy skuterek i na chwilę przenosimy się do Australii, bo… dookoła same czerwone piaski, pustynie i ogromne przestrzenie. Tylko ten wiatr z piaskiem – nikt nie mówił, że będzie łatwo ;) Mui Ne kojarzyć Nam się będzie również owocami. Próbowaliśmy się PRZE-jeść – czyli jeść wyłącznie owoce oraz pić wyłącznie soki (mango&avocado !!!). I tak do znudzenia. Niestety nie znudziło Nam się. Owoce możemy jeść i pić bez końca. Tak świeże, tak tanie i tak dobre (prawie jak w Biedronce ;)
Aż w końcu trafiliśmy do Sajgonu (Ho Chi Min City) – i już wiemy, skąd wzięło się powiedzenie „Ale SAJGON” (; Milion ludzi… więc i milion motorków. Tomek przez rondo bał się przejść —> a przecież Tomek niczego się nie boi (; Trąbiły na Nas samochody, trąbiły na Nas tuk-tuki, trąbili kierowcy motorów i motorowerów. Jedynie rowerzyści omijali Nas w ciszy (; 20-letnia mieszkanka Sajgonu (o imieniu, którego nie w sposób powtórzyć) —> oprowadziła Nas po całym szalonym mieście, a na koniec wsadziła do autobusu jadącego do granicy Kambodży.
Kolejnego dnia maszerowaliśmy 10 km z plecakiem (Tomek nawet z dwoma, bo Iwonka miała spalone plecy ;), aby po stronie kambodżańskiej złapać stopa do KEP. I nagle wszyscy się do Nas uśmiechają – o co kamannn? (:
Nr 1 —> Hoi-An / Viet Nam
LAOS – myślisz Laos i nie wiesz co napisać. Wszystko fajnie-fajnie, ale… starczy. Bo Laos to nie tylko piękna rzeka Mekong, b.tanie pokoiki, mocny alkohol, górskie krajobrazy, dzikie bawoły, francuskie bagietki, ukryte jaskinie i nocne-urokliwe targi. Laos to także tony kurzu i spaliny w płucach, to ledwo stojące bambusowe domki, rozwodnione soki, dziurawe „drogi”, złodziejskie autobusy i… mięso nieznanego pochodzenia.
Po 14 dniach skracamy Nasz pobyt w Lao-lao i jedziemy szybciutko do miejscowości Hue w Wietnamie. Może nie tak szybciutko, bo z Luang Prabangu do Hue to 32h drogi. Padnięci i wykończeni witamy Wietnam z bananowym uśmiechem (: Jemy francuskie bagietki i pijemy najlepszą-wietnamską kawkę —> nie przeszkadza Nam ani grzyb na ścianach, ani deszczowa pogoda. Wsiadamy do dłuuugiego pociągu na „hard seat” i jedziemy do Danangu. Trasa kolejowa nad wschodnim wybrzeżem z Hue do Danang’u jest najpiękniejszą trasą w Wietnamie, prowadzi przez wysokie klify, przepaście nad morzem i tunele. Przesiadamy się na autobus do Hoi An (miejscowi płacą 15, a biali 20) i docieramy na miejsce jeszcze przed południem… a tu SZOK. W miasteczku jest tyle ludzi co u Papieża podczas Świąt Wielkanocnych! Tak czy siak – Hoi An jest… śliczny. To Nasze subiektywne zdanie, a turystyka bardzo szybko psuje takie śliczne miejsca.
Nocą wychodzimy na miasto i doznajemy SZOKU po raz kolejny (: Miasteczko jest tak żywe, barwne, głośne, tęczowe i bardzo-bardzo kolorowe (; To mieszanka wilgotnej Wenecji, malusiego Namysłowa i zabytkowego Splitu. Ostre światła, intensywne barwy, mocne kontrasty, krzycząca jaskrawość (niczym na styczniowym Festiwalu Światła w Cieplicooooch). Od starszej babci kupujemy światełka i puszczamy je na wodę (kolorowy karton papieru ze świeczką w środku za 1,5 pln). W międzyczasie popijamy „FRESH BEER” —> małe-wietnamskie piwo w małej-wietnamskiej knajpie (po 45 groszy!!!). Dziennie można wypić na prawdę wiele (:
Trzeciego wieczoru spotykamy PRZE-fajną dwójkę Polaków – Tomka i Krzysztofa —> i spędzamy z nimi ostatnie chwile przed nocnym-sypialnym autobusem. Od Hiszpanów dowiadujemy się, że na północy Wietnamu bez przerwy pada deszcz, więc omijamy szerokim łukiem górską miejscowość Sapa i popularny Ha Long Bay – i postanawiamy jechać na południe —> do Nha Trangu.
Dzień z życia Dziedziniaków!
1 marca w Nong Khiaw wstajemy niczym poranne ptaszki. Mamy przemarznięte noski i lecącą parę z ust. Noce bywają chłodne, zwłaszcza tutaj w północnym Laosie – przy Chińskiej i Wietnamskiej granicy. Widok z okna zasłania Nam gęsta mgła, a pod hotelikiem zbiera się już masa turystów, którzy czekają na busika do Luang Prabangu. Pakujemy się w pośpiechu, zajmuje Nam to już tylko całe 10 min (łącznie z myciem). Pokochaliśmy hinduską knajpkę tuż obok (z gratisową dostawą pod drzwi Guesthouse (: Wybieramy świeże soki, dwie duże kawki i big-francuskie-tuńczykowe bagietki. Prawdziwe niebo w gębie (: Bierzemy jeszcze na wynos NAAN chlebek (chrupiący i cienki, niczym ciacho na pizzę), podawany z masełkiem i czosnkiem. Lecimy na łódkę, która zawozi Nas do uroczej i malowniczej wioski w dżungli… Do Muang Ngoi docieramy jeszcze przed południem – to zaledwie godzinka pływania Mekongiem (łódka powrotna odpływa dopiero rano…). Z Nami przypływają 3 inne łodzie upchane turystami, więc pędzimy co sił w nogach na poszukiwanie najlepszych noclegów. Zaczepia Nas „biały” na rowerze i opowiada jaki to on super-extra-the best nocleg tutaj dnia poprzedniego znalazł. Wszystko fajnie, tylko ten „biały” gada po laotańsku! Okazuje się, że mieszka tutaj już 3 lata i nagania turystów. Także „białemu za granicą nigdy nie ufaj” – mawiał Mrówa. „Na mieście” spotykamy Francuzów, Anglików, Hiszpanów i Belgów !!! – tych samych, co parę dni wcześniej (wszyscy podążają podobnymi śladami :). Po paru chwilach dreptania w kurzu i w słońcu znajdujemy mały, drewniany domek z „River View” (po dychę, żeby nie było :) Wskakujemy na hamaki, puszczamy muzyczkę, Tomuś leci po piwko i odpływamy… Tjaaa… Tak mija Nam popołudnie, wieczór i cała noc… W nocy przychodzą pod Nasz domek bawołki i zjadają sobie Nasz trawnik (chapło Nas zdziwko po zapaleniu czołówek ;) Są też świerszcze, ptaszki i gady wydające przedziwne-i-prześliczne dźwięki – dużo lepsze od Shakiry, którą szybko wyłączamy. Nie ma tutaj internetu, samochodów, skuterków, asfaltu, głośnych Chińczyków.
Jest za to milion gwiazd…
